Asset Publisher
Historia nadleśnictwa
Nadleśnictwo Solec Kujawski w obecnych granicach powstało z dniem 3 stycznia 1994 roku na mocy Zarządzenia Nr 90 Ministra Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.
Główne kompleksy lasów nadleśnictwa już od czasów późno piastowskich stanowiły własność królewską pod nazwą „Bydgoskie Bory Królewskie". Główne kompleksy lasów nadleśnictwa już od czasów późno piastowskich stanowiły własność królewską pod nazwą „Bydgoskie Bory Królewskie". Pieczę nad nimi, w różnych okresach, sprawował starosta solecki, wójt bydgoski lub korporacja duchownych. Na obszarach odpowiadających obecnym obrębom jeszcze w czasach przedrozbiorowych utworzone zostały samodzielne nadleśnictwa. Po pierwszym rozbiorze Polski w 1772 r. lasy na omawianym obszarze przeszły w posiadanie Prus (z przerwą na okres istnienia Księstwa Warszawskiego w latach 1807-1815) i stanowiły pruską własność królewską.
Po I wojnie światowej lasy nadleśnictwa wracają na własność państwa polskiego. Po II wojnie światowej zostają reaktywowane jednostki gospodarcze Lasów Państwowych - Nadleśnictwo Leszyce i Solec. W 1973 roku Nadleśnictwa Leszyce, Bydgoszcz i Bartodzieje połączono w jedną jednostkę administracyjną - Nadleśnictwo Bydgoszcz, a Nadleśnictwa Solec, Zawiszyn i Cierpiszewo w Nadleśnictwo Cierpiszewo, które na mocy Zarządzenia nr 18 Naczelnego Dyrektora Lasów Państwowych z dnia 8 lipca 1981 roku zmieniło nazwę i siedzibę na Solec Kujawski.
Nadleśnictwo Solec Kujawski w obecnych granicach powstało z dniem 3 stycznia 1994 roku na mocy Zarządzenia Nr 90 Ministra Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. Utworzone zostało z obrębu Leszyce należącego do Nadleśnictwa Bydgoszcz oraz obrębu Solec będącego częścią trzyobrębowego Nadleśnictwa Solec Kujawski.
Początki gospodarki leśnej były ograniczone do wycinania najlepszych drzew lub całych drzewostanów w zależności od ich położenia w stosunku do osad i szlaków komunikacyjnych. Odnowienie powierzchni następowało często z samosiewu, a w okresie późniejszym z sadzenia. Pierwsze próby porządkowania stanu lasu datuje się na połowę XIX wieku. Pierwszych pomiarów łącznie z podziałem lasów na jednostki administracyjne dokonano w 1845 r. Od tego czasu przeprowadzane były główne lub międzyokresowe rewizje urządzania lasu. Podział powierzchniowy w pierwszych planach urządzenia lasu został ustalony wg instrukcji niemieckiej, która przewidywała kolejność numeracji oddziałów od południowego wschodu ku północnemu zachodowi. Wyrazem tego jest utrzymana do dziś numeracja w obrębie Solec.
W czasie II wojny światowej wyrębów dokonywano bez przestrzegania kierunku, szerokości i nawrotów cięć, poza tym w drzewostanach rębnych wykonywano cięcia plądrownicze dla pozyskania odpowiednich sortymentów. W okresie tym zaniedbane zostały cięcia pielęgnacyjne, jako mniej opłacalne a bardziej pracochłonne.
W okresie powojennym w wyniku odpowiednich dekretów PKWN powierzchnia omawianych jednostek administracyjnych znacznie się zwiększyła w wyniku przejęcia lasów pomajątkowych i poniemieckich.
Okres powojenny to okres kolejnych rewizji urządzania lasu, które poprzez swój zakres i sposoby podejścia do zasad gospodarowania w lasach kreowały, wizerunek gospodarki leśnej. Szczegółowe omówienie gospodarki leśnej w tych okresach zawierają elaboraty planów urządzania lasów z tych okresów. Syntetyczne zestawienie najważniejszych danych dotyczących kolejnych rewizji urządzania lasu dla poszczególnych obrębów przedstawiają tabele przeglądowe zamieszczone na stronach elaboratu na okres 2012-2021. Uzupełnieniem tych danych jest porównanie wskaźników stanu zasobów drzewnych w kolejnych planach urządzenia gospodarstwa leśnego oraz stanu prognozowanego na zakończenie bieżącego okresu gospodarczego zamieszczone w tabeli XIII zamieszczonej w części tabelarycznej elaboratu.
