Jest owadem zaliczanym do ksylofagów - gatunków saproksylicznych (związanych z martwym drewnem) odżywiających się drewnem.

Gatunki takie rozkładają celulozę i ligninę (na tym polega ich pożyteczna rola) lub korzystają z produktów rozkładu tych substancji przez bakterie i grzyby.

Miedziak sosnowiec w przypadku zasiedlania pniaków sosnowych na zrębie, spełnia właśnie taką pożyteczną rolę w biocenozie leśnej, przyspieszając rozkład drewna. Jeśli jednak atakują one drewno użytkowe (wszelakie drewno, które ma bliski kontakt z glebą np. podkłady kolejowe czy dolne partie słupów), mogą przynieść wiele szkód, jakie mogą doprowadzić do całkowitego zniszczenia danych elementów. W takim wypadku elementy takie należy zabezpieczyć preparatami grzybobójczymi (ponieważ zasiedla głównie drewno zainfekowane wcześniej przez grzyby).

Miedziak sosnowiec zwany także bogatkiem miedziakiem (Chalcophora mariana) jest dość rzadkim, największym krajowym przedstawicielem chrząszczy z rodziny bogatkowatych. Rodzina bogatkowatych obejmuje ok. 15 000 w większości roślinożernych gatunków, z czego w Polsce występuje ok 80-90 gatunków.

Spotkać go można na całym obszarze nizin. Jest gatunkiem ciepłolubnym, zamieszkującym zręby i prześwietlone drzewostany, głównie bory sosnowe, rosnące na piaszczystych glebach. Zdarza się, że występuje na świerkach oraz na wszelakim drewnie, które ma bliski kontakt z glebą. Owady te można oglądać od maja do lipca. 

Rozwija się w pniakach i leżaninie sosnowej. Preferuje nasłonecznione stanowiska. Larwy drążą chodniki o nieregularnym przebiegu, wypełnione mocno ubitą mączką i trocinkami.

Warto zwrócić uwagę na takiego pomocnika!

Jako ksylobiont (gatunek, który do życia wymaga drewna) może być jednym z zagrożonych grup organizmów, ponieważ wiąże się to z małą w porównaniu z warunkami naturalnymi ilością martwego drewna we współczesnych lasach. W celu ochrony ksylobiontów w lasach wyznaczane są ostoje ksylobiontów. 

Drzewa i rozkładające się drewno to ostoje i siedliska tysięcy leśnych organizmów (bakterii, grzybów, glonów, porostów, roślin naczyniowych, mięczaków, owadów, płazów, gadów, ptaków i drobnych ssaków). Organizmy te są zagrożone m.in. wtedy, gdy zbyt rygorystycznie usuwa się z lasu posusz, złomy i wywroty, spala resztki pozrębowe czy gałęzie. Wydzielający się posusz czynny powinien być monitorowany, a jego ilość nie może powodować wzrostu zagrożenia ze strony szkodników wtórnych, co mogłoby w konsekwencji doprowadzić do rozpadu drzewostanu.

Leśnicy mając na celu ochronę różnorodności biologicznej pozostawiają w lesie drewno martwych drzew w różnych stadiach rozkładu, uwzględniając przy tym uwarunkowania przyrodnicze, ekonomiczne i społeczne. A o ilości martwego drewna pozostawianego w lesie decyduje nadleśniczy. W  drzewostanach o krótkim okresie odnowienia (zręby zupełne) pozostawia się fragmenty starodrzewu wraz z  nienaruszonymi warstwami dolnymi aż do ich naturalnego rozpadu.