Przedwiośnie (zaranie wiosny) zaczyna się czasami już w lutym lub w marcu i trwa zwykle do początku kwietnia. Jest jedną z dwóch uzupełniających pór roku w przyrodzie, w strefie klimatu umiarkowanego. Początek przedwiośnia wyznaczany jest na podstawie zakwitania leszczyny pospolitej i podbiału pospolitego.

Pory roku uzupełniające, w przeciwieństwie do czterech głównych pór roku, nie mają swoich astronomicznych odpowiedników. Są one powiązane jedynie z klimatem i mają własny, charakterystyczny wpływ na przyrodę. Generalnie przedwiośnie jest okresem dodatnich temperatur powietrza, podczas gdy ziemia dopiero rozmarza.

Za przedwiośnie przyjmuje się okres roku na styku zimy i wiosny, w którym średnie temperatury powietrza wahają się pomiędzy 0 a 5 °C (z tendencją wzrostową). Opad atmosferyczny jest umiarkowany, zazwyczaj ciekły, a jeśli stały (zamarznięty), to zanikający. Natomiast osad atmosferyczny jest obfity i we wszystkich rodzajach. Dzienna pora dnia jest podobnej długości trwania do pory nocnej. 

Okres przedwiośnia charakteryzuje się wieloma intensywnymi przemianami w przyrodzie. Z powodu trwale utrzymujących się dodatnich temperatur powietrza następuje topnienie pokrywy śnieżnej i lodu. Następuje to od góry, przy zamarzniętym gruncie, a także zamarzniętych niektórych zbiornikach i ciekach wodnych. Woda z roztopów spływa głównie do cieków i zbiorników wodnych. 

Na uwalnianych z lodu śródleśnych jeziorach podczas przedwiosennej wędrówki na miejsca lęgowe, na żer i odpoczynek zatrzymują się gągoły, które przy okazji odbywają swoje toki, czyli przeróżne i "przedziwne" zachowania w czasie godów. 

Okres przedwiośnia jest okresem wschodów pierwszych roślin zielonych oraz budzenia się soków w roślinach wieloletnich. Dla roślin rocznych i dwuletnich niebezpieczne są wtedy przymrozki – gdy za dnia jest ciepło, a w nocy przychodzi z powrotem zamrożenie powierzchni ziemi. Jest to również okres niebezpieczny dla roślin o zdrewniałych pniach, gdyż z powodu różnicy temperatur zaczynają przedwcześnie krążyć soki w ich częściach nadziemnych przy ciągle jeszcze zamarzniętej części podziemnej. 

W tym roku nieco później niż w roku poprzednim pojawiło się przedwiośnie, które rozpoczyna wegetację i jej przygotowania do prawdziwej eksplozji, która ma miejsce wiosną. 

Śnieżna zima w tym roku, nie umożliwiła leśnikom wcześniejszego rozpoczęcia prac odnowieniowych, w naszym nadleśnictwie przygotowujemy się do rozpoczęcia akcji sadzenia.

Leśniczy musi starannie zaplanować sadzenie lasu – jakie gatunki i ile drzew posadzi w danym miejscu. Leśniczy szkółkarz musi wyhodować odpowiednią liczbę różnych gatunków sadzonek, których w danym roku będą potrzebowali jego koledzy. 

Jedną z głównych zasad gospodarki leśnej jest trwałość utrzymania lasów, o której w dużej mierze decydują właśnie odnowienia lasu. Ich celem jest zachowanie lasów i korzystnego ich wpływu na klimat, powietrze, wodę, glebę, warunki życia i zdrowia człowieka oraz na równowagę przyrodniczą. 

Odnowienia lasu, są dla leśników, każdego roku niezmiennie "wielkim" wyzwaniem i stąd zawsze z niecierpliwością oczekują ich rozpoczęcia!